Theodore Grammatas

Η αρχαία ελληνική τραγωδία αποτελεί μοναδικό πολιτισμικό προϊόν, όχι μόνο για τα θέματα που πραγματεύεται, ούτε για το είδος και το μέγεθος των συγκρούσεων που παρουσιάζει, ούτε (τέλος) για την αντιπαράθεση του φυσικού στον μεταφυσικό κόσμο, με την προσωποποιημένη ή απρόσωπη μορφοποίησή των αντιθέσεων που εικονοποιεί[1]. Στα έργα της επισημαίνονται ποικίλες αξίες αλλά και αντιθετικά ζεύγματα εννοιών όπως: νομιμότητα vs παρανομία, ελευθερία vs σκλαβιά, δικαιοσύνη vs κατάχρηση εξουσίας, γυναικεία καταπίεση vs γυναικεία χειραφέτηση, τα οποία προκαλούν διλήμματα και απαιτούν απαντήσεις από τους ήρωες. Οι αξίες αυτές χαρακτηρίζονται ως υπαρξιακές και θεμελιώδεις για την ανθρώπινη σκέψη, ενώ  συνεχίζουν να αποτελούν ζητούμενα σε παγκόσμια κλίμακα, χωρίς καθόλου να θεωρούνται κεκτημένες.

Το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΕΚΠΑ από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του έδειξε  ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αξιοποίηση του θεάτρου στην εκπαίδευση ως μέσου αγωγής και παιδείας των μαθητών της πρωτοβάθμιας κυρίως  εκπαίδευσης . Το θέατρο για παιδιά και  η παιδαγωγική του θεάτρου, αποτέλεσαν σχετικά γνωστικά πεδία τα οποία καλλιεργήθηκαν συστηματικά τόσο σε επίπεδο προπτυχιακών όσο και μεταπτυχιακών σπουδών. Ένα πλήθος αποφοίτων φοιτητών, μεταπτυχιακών, διδακτόρων και νέων ερευνητών  που  προήλθαν από το συγκεκριμένο Τμήμα, στελέχωσαν όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, τις σχετικές υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας, τα ειδικά ερευνητικά και εκπαιδευτικά κέντρα και οργανισμούς, δίνοντας  νέα ώθηση στο συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο, ενώ πλήθος από ειδικές επιστημονικές  εργασίες και μονογραφίες μελών ΔΕΠ εμπλούτισαν τη σχετική επιστημονική βιβλιογραφία. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια προ ετών είχαμε ανακηρύξει σε Επίτιμο  Διδάκτορα του Τμήματος τον κ. Λάκη Κουρετζή, διακεκριμένο θεατρο-παιδαγωγό και εισηγητή του Θεατρικού Παιχνιδιού στην Ελλάδα, ενώ σήμερα συνεχίζοντας  την ίδια πορεία , προτείνουμε τον ίδιο τίτλο σε μια άλλη διακεκριμένη προσωπικότητα της παιδαγωγικής του θεάτρου, τον κ. Γιάννη Καλατζόπουλο.

Ο μύθος, αποτελώντας ένα πολυσημικό σύστημα ση­μασίας διαδοχικά μετασχηματιζόμενο, ερμηνεύεται και νοηματοδοτείται όχι τόσο ούτε μόνο από το περιεχόμενο του καθαυτό, όσο από το γενικότερο πλαίσιο αναφοράς του, κάθε φορά (Roudhard, 1977).