Η εργασία είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας και συστηματικής μελέτης γύρω από θέματα που αφορούν το σύνθετο πολιτισμικό φαινόμενο που καλείται “θέατρο”, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει επίσημα ενταχθεί στην Εκπαίδευση, είτε με τη μορφή διδασκομένου μαθήματος, είτε ως εργαλείο διδακτικής μεθοδολογίας, είτε ως μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης. Πρόθεση του συγγραφέα αποτελεί η ολοκληρωμένη προσέγγιση και παρουσίαση των όψεων αυτού του πολυδιάστατου φαινομένου, που αφορά όχι μόνο την παρουσία του θεάτρου στην Εκπαίδευση, αλλά και το γενικότερο ρόλο του μέσα στην κοινωνία, τόσο ως μέσο έκφρασης, όσο και ως παράγοντα ευρύτερης άσκησης αγωγής και παιδείας στους αποδέκτες του, ενήλικες και ανηλίκους θεατές.

Στο πρώτο μέρος με τίτλο “Θεωρία Θεάτρου”, επιχειρείται αναφορά στις σημαντικότερες παραμέτρους της Θεωρίας του Θεάτρου. Πιο συγκεκριμένα, μέσα από  άρθρα και μελέτες αναλύονται οι έννοιες της θεατρικότητας και του μύθου, τα θεατρικά σύμβολα, η διαλεκτική της θεατρικής επικοινωνίας, αλλά και η λειτουργία της θεατρικής μνήμης. Λόγος γίνεται ακόμα για την οικονομία των “Θεάτρων Τέχνης”, ενώ το κεφάλαιο ολοκληρώνεται  με μελέτες σχετικές με το Λαϊκό και Έντεχνο Θέατρο.

Το δεύτερο μέρος με τίτλο “Νεοελληνικό Θέατρο” έχει περισσότερο ιστορικό χαρακτήρα, καθώς σε αυτό επιχειρείται μια ανασκόπηση των σημαντικότερων σταθμών στην ιστορία του Νεοελληνικού Θεάτρου, ξεκινώντας από το κρητικοεπτανησιακό θέατρο του 16ου, 17ου και 18ου αιώνα και φτάνοντας μέχρι το θέατρο του 20ου αιώνα.

Το τρίτο μέρος τιτλοφορείται “Θέατρο για κοινό ανήλικων θεατών”, στο οποίο, μέσω αυτοτελών άρθρων,  πραγματοποιείται διεξοδική ανάλυση  με ιδιαίτερη ευαισθησία και ενδιαφέρον, εξαιτίας των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των υποκειμένων (παιδιά, νέοι) που αποτελούν τους αποδέκτες του.

“Θέατρο στην Εκπαίδευση” είναι ο τίτλος του τέταρτου μέρους, στο οποίο παρουσιάζονται θεωρητικές θεατρολογικές και παιδαγωγικές παράμετροι και επιχειρείται διεξοδική ανάλυση των περιεχομένων τους. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στα είδη και τις μορφές που μπορεί να πάρει το Θέατρο στην Εκπαίδευση ( Θεατρικό παιχνίδι, Δραματοποίηση, Διασκευή, Θεατρικό Αναλόγιο κ.α.) και παρουσιάζονται συγκεκριμένες προτάσεις εφαρμογής.

Τέλος, το πέμπτο μέρος του παρόντος πονήματος φέρει τον τίτλο “Διδακτική και Παιδαγωγική του Θεάτρου”. Σε αυτό αναλύεται η παιδαγωγική αποστολή και αξιοποίηση του θεάτρου, το οποίο χαρακτηρίζεται ως “Πάμμουσος Παιδαγωγία” και υποστηρίζεται η αναγκαιότητα ύπαρξης Ειδικής Διδακτική για το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής.

Στο σύνολό του, το συγκεκριμένο έργο εμπλουτίζει την ήδη υπάρχουσα βιβλιογραφία της ελληνικής θεατρολογίας και προτίθεται να αποτελέσει ένα χρήσιμο εγχειρίδιο που απευθύνεται σε νέους ερευνητές, ειδκούς επιστήμονες και κυρίως σε μεταπτυχιακούς και προπτυχιακούς φοιτητές τμημάτων στα οποία διδάσκεται το θέατρο.

Αιμιλία Καραντζούλη