Το θέατρο, ως λογοτεχνικό είδος (δράμα) αλλά και μορφή παραστατικής τέχνης (παράσταση), μορφοποιεί ανθρώπινες ενέργειες και καταστάσεις επινοημένες από το συγγραφέα, αντλούμενες είτε από το ιστορικό παρόν και παρελθόν, είτε στηριζόμενες σε μυθολογικά θέματα και φανταστικές υποθέσεις. Continue Reading
Θεωρία Θεάτρου
Category
-
Το θέατρο ως χώρος καταγραφής και διαχείρισης της ιστορικής μνήμης
-
Ανθρωπιστικές αξίες και θέατρο «κλασικό» και «κλασικά» στην αρχή του 21ου αιώνα
Η αρχαία ελληνική τραγωδία αποτελεί μοναδικό πολιτισμικό προϊόν, όχι μόνο για τα θέματα που πραγματεύεται, ούτε για το είδος και το μέγεθος των συγκρούσεων που παρουσιάζει, ούτε (τέλος) για την αντιπαράθεση του φυσικού στον μεταφυσικό κόσμο, με την προσωποποιημένη ή απρόσωπη μορφοποίηση των αντιθέσεων που εικονοποιεί. Continue Reading
-
H Αόρατη σύγκριση. Η θεατρική παράσταση ως μνημονικό διακείμενο.
Η έννοια του διακειμένου έχει προ πολλού ξεφύγει από τα στενά όρια της Λογοτεχνίας, όπου για πρώτη φορά εμφανίστηκε και έχει αποτελέσει νοητικό και μεθοδολογικό εργαλείο ανάλυσης και ερμηνείας φαινομένων και καταστάσεων με ευρύτερη αποδοχή και περιεχόμενο, όπως ενδεικτικά εμφανίζεται στις Πολιτισμικές Σπουδές, με τη θεωρία του Peter Bruke για τον «πολιτισμικό υβριδισμό» (Bruke, 2010), που στην ουσία δεν είναι άλλο, παρά η ίδια η σημασία του «διακείμενου», σε επίπεδο πολιτισμικής δημιουργίας, στο σύνολό της.
-
Η φιλοξενία κατά τον Μπρεχτ. Η πορεία της διαλεκτικής στον “Καλό άνθρωπο του Σε-Τσουάν”
Ποιος είναι «Ο καλός άνθρωπος» του Σε-Τσουάν, η ηρωίδα στο ομώνυμο έργο του Μπ. Μπρεχτ και ποια η θέση του μέσα στον θεατρικό και ιδεολογικά κόσμο του γερμανού συγγραφέα;
Η φιλοξενία που προσφέρει αφιλοκερδώς σε θεούς και ανθρώπους, συνιστά αδυναμία ή γενναιοψυχία του χαρακτήρα της; Continue Reading
-
Μνημονική καταγραφή της θεατρικής παράστασης
Αν ως παράσταση θεωρήσουμε την “ποιητική της μνημοσύνης”, αφού σ’ αυτή συνενώνονται δημιουργικά η μνήμη του συγγραφέα με τη μνήμη του ηθοποιού και η μνήμη του θεατή με τη μνήμη της κοινωνίας, τότε το θέατρο μπορεί να αποκληθεί “τέχνη της μνήμης” ( Samuel 1994) , του αναστοχασμού και της επαναληπτικής εμφάνισης του παρελθόντος στο παρόν , άρα της χρονούμενης παρουσίας ενός αχρονικού παρελθόντος , δια της οποίας η πολιτισμική μνήμη ( ως συλλογικό προϊόν) εγκιβωτίζεται στην ατομική μνήμη ( ως υποκειμενικό δημιούργημα ) του θεατή με καθολική αναφορά ( Schudson 1989 : 105- 112) . Continue Reading
-
Ratio Vs Absurdum και vice versa. Ο “Καλιγούλας” του A. Camus και οι αφετηρίες του “Θεάτρου του Παραλόγου”
Ο όρος «Θέατρο του Παραλόγου» διαθέτει ευρύτατο περιεχόμενο που όμως στερείται συγκεκριμένου νοήματος, αφού σημασιοδοτείται μάλλον αρνητικά σε σχέση με εκείνο που δεν είναι, παρά θετικά, ως προς το συγκεκριμένο που ειδικότερα εκφράζει. Continue Reading
