Τον πολυσήμαντο τίτλο «Εκάβη, όχι Εκάβη» επέλεξε για το έργο που έγραψε ο Tiago Rodrigues, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν, και το σκηνοθέτησε για την Comédie Française στην Επίδαυρο. Σε πρώτο επίπεδο προσέγγισης αποσαφηνίζει ο συγγραφέας με τον τιθέμενο τίτλο ότι δεν πρόκειται για τη γνωστότερη «Εκάβη», την τραγωδία του Ευριπίδη. Στη συνέχεια, ο θεατής αντιλαμβάνεται πως η συγκεκριμένη διατύπωση αφορά στην ιδιόλεκτο ενός παιδιού, το οποίο εκφράζει την απαρέσκεια με ελλειπτική πρόταση και θέτει την άρνηση (pas, not, όχι) πριν από την έννοια που απορρίπτει. Στο τέλος, όταν η παράσταση ολοκληρωθεί, πλανάται το ερώτημα για το νόημα του σημερινού κόσμου (όχι Εκάβη), καθώς αυτός προσλαμβάνεται μέσα από το πρίσμα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας (Εκάβη).
Continue ReadingΚριτική
Category
-
«Εκάβη, όχι Εκάβη» στην Επίδαυρο από την Comédie Française
-
«Ορέστεια»: Ο θρίαμβος του Διόνυσου. Σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου
Στα ολοκληρωμένα έργα τέχνης, υποστηρίζει ο Αριστοτέλης (Ηθ. Ν. Β6), δεν είναι δυνατόν ούτε να αφαιρέσουμε ούτε να προσθέσουμε τίποτα, γιατί η υπερβολή και η έλλειψη φθείρουν την τελειότητα. Με αυτόν τον ορισμό επισφραγίζεται η κατάταξη της «Ορέστειας» του Αισχύλου, που σκηνοθέτησε ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, στα τέλεια έργα τέχνης. Από αυτή την «Ορέστεια», παραγωγής του Εθνικού Θεάτρου, ούτε έλειπε ούτε περίσσευε κάτι. Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, έπειτα από πολύχρονη και ενδελεχή έρευνα στο αρχαίο δράμα, δημιούργησε μία παράσταση σταθμό και υπόδειγμα.
Continue Reading -
Ἰφιγένεια ἐν Κρεμλίνῳ
Η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη διδάχτηκε το 405 π.Χ. ένα χρόνο μετά το θάνατο του ποιητή. Από το περιεχόμενο της τραγωδίας εκπηγάζουν ερωτήματα που σχετίζονται τόσο με τη ροή των γεγονότων, όσο και με την αντιφατικότητα των χαρακτήρων. Ο ίδιος ο Αριστοτέλης στην «Ποιητική» επισημαίνει την αινιγματική μεταβολή στη στάση και την ασυνέπεια στο ήθος της Ιφιγένειας. Αλλά και οι ήρωες του έπους, οι Ατρείδες και ο Πηλείδης, διαγράφονται από τον Ευριπίδη σε όλο το μέγεθος της μικρότητάς τους. Ο αρχικά αναποφάσιστος Αγαμέμνων, που υποκύπτει στο περιβάλλον σύστημα και στην προσωπική του φιλοδοξία, ο μικρόψυχος Μενέλαος, ο αναποτελεσματικός, κομπορρήμων Αχιλλέας, καθώς και ο στρατός των Αχαιών σε έξαψη από την προσδοκία της υπερπόντιας λείας – αναφορά ίσως του ποιητή στην επεκτατική πολιτική της Αθήνας. Εξυφαίνονται, ακόμη, προβληματισμοί σχετικά με το αληθές και το αναληθές, τα πραγματικά γεγονότα και τα χαλκευμένα, την αυτοθυσία και τον εξαναγκασμό, την αγάπη για την πατρίδα και την πατριδοκαπηλία.
Continue Reading -
Ομιλία της Αν.Καθηγήτριας ΠΤΔΕ-ΕΚΠΑ Μαρίας Δημάκη-Ζώρα στην παρουσίαση του βιβλίου “Ο Περσέας και η Ιδάλια στο Θέατρο” του Θόδωρου Γραμματά
Κατ’ αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ βαθέων τον κ. Γραμματά και τις εκδόσεις Παπαζήση για την τιμητική πρόσκληση να συμμετάσχω στην παρουσίαση του καινούργιου βιβλίου του «Ο Περσέας και η Ιδάλια στο θέατρο», που είναι ένα από τα πιο όμορφα βιβλία που διάβασα πρόσφατα και μία από τις πιο καλαίσθητες εκδόσεις που είδα. Ο κ. Θόδωρος Γραμματάς παραμένει πάντοτε για μένα ένα είδος μέντορα και του οφείλω τη μύηση στη συστηματική επιστημονική και ακαδημαϊκή ενασχόληση με το γνωστικό πεδίο του Θεάτρου στην Εκπαίδευση και του Θεάτρου για ανήλικους θεατές. Είναι, άλλωστε, ο πρώτος που ουσιαστικά μελέτησε με επιστημονική μέθοδο, συνέπεια και εμβρίθεια αυτούς τους γνωστικούς χώρους στην Ελλάδα και διάνοιξε απλόχερα τις προοπτικές για μελέτη και έρευνα σε νεότερες και νεότερους μελετητές.
Continue Reading -
Τα όρια της της αθλιότητας «Σφήκες» της Λένας Κιτσοπούλου
Οι «Σφήκες» παρουσιάστηκαν στην Επίδαυρο και σε άλλα θέατρα με συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και του Κρατικού Βορείου Ελλάδος. Δεν πρόκειται για τη γνωστή κωμωδία του Αριστοφάνη, αλλά για το νέο έργο της Λένας Κιτσοπούλου, το οποίο ανέβηκε με τον κλεψίτυπο τίτλο της ομώνυμης αρχαίας κωμωδίας και καταγράφηκε ως «ελεύθερη διασκευή». Η ενοποιός γέφυρα μεταξύ των δύο έργων είναι η ιδέα του δικομανούς πατέρα, ο οποίος εξ αιτίας αυτής της μανίας του περιορίζεται από το γιό του κατ΄ οίκον. Ερωτήματα για την έννοια της διασκευής, για την «καταλληλότητα» των παραστάσεων στην Επίδαυρο, για τα κριτήρια επιλογής των έργων και άλλα παρόμοια, που συνήθως γράφονται, δε θα μας απασχολήσουν σε αυτό το κριτικό σημείωμα. Άλλωστε, όλα «από πολλούς κι από καιρούς» έχουν απαντηθεί και είναι ως υποθέσεις και αντιεπιστημονικές και παρωχημένες. Η κρίση μας αφορά το παραστασιακό γεγονός και μόνο αυτό.
Continue Reading -
Η οδυνηρή όψη των αντιφάσεων – “Μήδεια” του Φρανκ Κάστορφ
Τη «Μήδεια» σε σκηνοθεσία του Φρανκ Κάστορφ παρουσίασε το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου στο αρχαίο θέατρο της Αργολίδας. Το δραματικό κείμενο συγκροτήθηκε από τη «Μήδεια» του Ευριπίδη και τα έργα του Χάινερ Μύλλερ «Ρημαγμένη όχθη», «Μήδειας υλικό», «Τοπίο με Αργοναύτες», ενώ την κειμενική σύνθεση διέτρεξαν αποσπάσματα από τα ποιήματα του Αρθούρου Ρεμπώ «Μια εποχή στην κόλαση» και «Εκλάμψεις».
Continue Reading
