Theodore Grammatas

Οι «Σφήκες» παρουσιάστηκαν στην Επίδαυρο και σε άλλα θέατρα με συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και του Κρατικού Βορείου Ελλάδος. Δεν πρόκειται για τη γνωστή κωμωδία του Αριστοφάνη, αλλά για το νέο έργο της Λένας Κιτσοπούλου, το οποίο ανέβηκε με τον κλεψίτυπο τίτλο της ομώνυμης αρχαίας κωμωδίας και καταγράφηκε ως «ελεύθερη διασκευή». Η ενοποιός γέφυρα μεταξύ των δύο έργων είναι η ιδέα του δικομανούς πατέρα, ο οποίος εξ αιτίας αυτής της μανίας του περιορίζεται από το γιό του κατ΄ οίκον. Ερωτήματα για την έννοια της διασκευής, για την «καταλληλότητα» των παραστάσεων στην Επίδαυρο, για τα κριτήρια επιλογής των έργων και άλλα παρόμοια, που συνήθως γράφονται, δε θα μας απασχολήσουν σε αυτό το κριτικό σημείωμα. Άλλωστε, όλα «από πολλούς κι από καιρούς» έχουν απαντηθεί και είναι ως υποθέσεις και αντιεπιστημονικές και παρωχημένες. Η κρίση μας αφορά το παραστασιακό γεγονός και μόνο αυτό.

Τη «Μήδεια» σε σκηνοθεσία του Φρανκ Κάστορφ παρουσίασε το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου στο αρχαίο θέατρο της Αργολίδας. Το δραματικό κείμενο συγκροτήθηκε από τη «Μήδεια» του Ευριπίδη και  τα έργα του Χάινερ Μύλλερ «Ρημαγμένη όχθη», «Μήδειας υλικό», «Τοπίο με Αργοναύτες», ενώ την κειμενική σύνθεση διέτρεξαν αποσπάσματα από τα ποιήματα του Αρθούρου Ρεμπώ «Μια εποχή στην κόλαση» και «Εκλάμψεις».

Το νέο αυτό βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Παπαζήση», αποτελεί μία πρώτη, αλλά ουσιαστική γνωριμία με το θέατρο (όπως άλλωστε αναφέρει και ο υπότιτλός του), απευθυνόμενο σε “μεγάλα παιδιά” και “αθώους μεγάλους”. Μέσα από ένα πλασματικό διάλογο ενός ενήλικα (του “παππού”) με δύο ανηλίκους (τα “εγγόνια”), ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία, απευθυνόμενος στα πραγματικά του εγγόνια, τον Περσέα και την Ιδάλια, να διατυπώσει με τρόπο απλουστευμένο, αλλά επιστημονικά έγκυρο τις σκέψεις του για μια Εισαγωγή στην Ιστορία και τη Θεωρία του Θεάτρου, που αποτελεί σε δεύτερο επίπεδο η παρούσα εργασία. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το νέο αυτό βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαζήση, αποτελεί μία πρώτη, αλλά ουσιαστική γνωριμία με το θέατρο (όπως άλλωστε αναφέρει και ο υπότιτλός του), απευθυνόμενο σε “μεγάλα παιδιά” και “αθώους μεγάλους”. Μέσα από ένα πλασματικό διάλογο ενός ενήλικα (του “παππού”) με δύο ανηλίκους (τα “εγγόνια”), ο συγγράφεας βρίσκει την ευκαιρία, απευθυνόμενος στα πραγματικά του εγγόνια, τον Περσέα καιτ ην Ιδάλια, να διατυπώσει με τρόπο απλουστευμένο, αλλά επιστημονικά έγκυρο τις σκέψεις του για μια Εισαγωγή στην Ιστορία και τη Θεωρία του Θεάτρου, που αποτελεί σε δεύτερο επίπεδο η παρούσα εργασία. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)