Όταν μερικοί άνθρωποι βρεθούν μαζί κάποιο διάστημα για οποιοδήποτε λόγο, για να διασκεδάσουν, να εργαστούν, να πολεμήσουν, να αλλάξουν τον κόσμο ή να διαπράξουν εγκληματικές πράξεις, ως θεραπευόμενοι, ως εκδρομείς, ως μέλη μιας οικογένειας, ως φυλακισμένοι, ως πιστοί ή ως εκπαιδευόμενοι, δημιουργούνται συναισθήματα που τους διαπερνούν και τους δονούν, επιθυμίες και φόβοι, σενάρια και φαντασιώσεις, άγχη που τους κινητοποιούν ή τους ακινητοποιούν και, βέβαια, μια ιδιαίτερη αίσθηση, που τη μοιράζονται όλοι, ότι αποτελούν μαζί μια ενότητα. Continue Reading
-
Δυναμική της ομάδας: Οι θεατές ως ομάδα-Η έννοια της επικοινωνίας
-
«Ο κόσμος ως βούληση και ως παράσταση» Διαδικασία μεταγγραφής του θεατρικού λόγου
Η επιλογή του τίτλου της μελέτης μας από το ομώνυμο έργο του Σοπεγχάουερ στην πρώτη έκδοση του 1819 ή την τρίτη του 1851 δεν είναι συμπτωματική. Ξεκινώντας από φιλοσοφικές επισημάνσεις του τύπου νόηση του κόσμου από τη συνείδηση, μορφές εποπτείας (χώρος/χρόνος) κατά την καντιανή έννοια και τα γενικότερα γνωσιοθεωρητικά και γνωσιολογικά προβλήματα που απασχολούν τους ειδικούς του κλάδου, ερχόμαστε να εντοπίσουμε τις βασικές επισημάνσεις του γερμανού φιλοσόφου στο νεοδημιουργημένο επιστημονικό κλάδο της θεωρίας του θεάτρου, δηλ. τη θεατρολογία. Κατά τον Σοπεγχάουερ λοιπόν ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε, συμπεριλαμβανομένου και του σώματός μας, δεν είναι παρά μια δική μας αναπαράσταση και, μ’ αυτή τη σημασία, υπόκειται στις μορφές του χώρου, του χρόνου και της αιτιότητας, που δεν υφίστανται παρά μέσα στο πνεύμα μας. Αλλά καθ’ εαυτόν, ο κόσμος είναι θέληση, όπως μας το αποκαλύπτει η άμεση εμπειρία του σώματος μας, ενώ η αντικειμενικοποίηση αυτής της θέλησης μέσα στον κόσμο της αναπαράστασης, δεν δημιουργεί παρά τον πόνο (Schopenhauer: 1984, IX).
-
Η Σχολική Θεατρική Παράσταση
Η θεατρική παράσταση ως μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης και πολιτιστική δημιουργία, αποτελεί ταυτόχρονα κοινωνική συνάθροιση και επικοινωνιακό διάμεσο, μορφοπαιδευτικό αγαθό και συνισταμένη περισσοτέρων τεχνών. Continue Reading
-
Θέατρο για ανηλίκους θεατές
Ιδιαίτερη μορφή θεατρικής έκφρασης η οριοθέτηση της οποίας δε γίνεται με κοινωνιολογικά, ειδολογικά ή αισθητικά κριτήρια, αλλά με αποκλειστικό γνώμονα τον αποδέκτη του σκηνικού θεάματος, τον ανήλικο θεατή, ο οποίος καθορίζει τη φυσιογνωμία και τις παραμέτρους του είδους. Continue Reading
-
Θανάσης Ν. Καραγιάννης “Σχολικό Θέατρο (1871-1974) Πρόλογοι Σχολικού Θεάτρου & Σχολικών Γιορτών” [140 Κείμενα με αισθητικό, ιστορικό, παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό περιεχόμενο]
Με το τελευταίο του πόνημα ο Θανάσης Καραγιάννης υπηρετεί τη θεατρολογική έρευνα αυτή τη φορά στο ευαίσθητο και πολυπρισματικό πεδίο σύζευξης της εκπαίδευσης και της τέχνης του θεάτρου. Continue Reading
-
Ο ρόλος των μορφών θεατρικής έκφρασης στη συλλογική δράση και ανάπτυξη των οργανισμών
Εισαγωγή
Ο Ξενοφών[1] από το 350 π.Χ. στα έργα του αναφέρεται στον καλό γεωργό που, για να κάνει τους εργάτες του πρόθυμους και υπάκουους, πρέπει να υποδυθεί ρόλο του καλού στρατηγού και να ακολουθήσει το παράδειγμά του (Κονταράτος, 1996). Ο Taylor[2] στις αρχές του 20ου αιώνα κάνει αναφορές στρατηγικού, επιθετικού – αμυντικού και επικοινωνιακού χαρακτήρα από τα στελέχη των οργανισμών. Ο PeterDrucker, στα μέσα της δεκαετίας του ’50, στο έργο του «Πρακτική της διαχείρισης» περιγράφει το ρόλο του Διευθυντή του ανθρώπινου δυναμικού ως «εν μέρει εργασία ενός υπαλλήλου, εν μέρει εργασία οικοκυράς και εν γένει εργασία κοινωνικού λειτουργού». Υποστηρίζει, δηλαδή, ότι στις οργανώσεις οι πολιτικές διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού έχουν σχέση με τα προβλήματα και τους πονοκεφάλους που απειλούν τη λειτουργία μιας οργάνωσης και ο Διευθυντής προσωπικού, για να είναι αποτελεσματικός πρέπει να υποδυθεί ρόλους συχνά συγκρουόμενους, αλλά αναγκαίους. Επίσης, ο ίδιος μεταφορικά περιγράφει το διοικητή προσωπικού και σε ρόλο «πυροσβέστη», εξαιτίας της θέσης που κατέχει στην οργανωσιακή ζωή και της υποχρέωσής του να χειριστεί τις συνδικαλιστικές ομάδες και να διεξάγει τις καθημερινές και χρονικά προσδιορισμένες διαπραγματεύσεις. Αναδεικνύει, δηλαδή, την ανάγκη απόκτησης πρόσθετων δεξιοτήτων και την υπόδυση ενός συνδυαστικού ρόλου διαπραγματευτή με δυναμικές και εποικοδομητικές παρά αμυντικές – παθητικές ικανότητες (Drucker, 1955).
