Οι παραδοσιακές «Σχολικές γιορτές» αποτελούν έκφραση των παιδαγωγικών και πολιτιστικών ζητουμένων τις εκπαίδευσης που πραγματοποιούνται με τη συνεργασία διδασκόντων και διδασκομένων σε συγκεκριμένο χρόνο (επέτειο) και χώρο (σχολική μονάδα), απευθυνόμενες σε κοινό που συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με την εκπαιδευτική διαδικασία (μαθητές, δάσκαλοι, καθηγητές, γονείς και κηδεμόνες). Continue Reading
-
Το πολυθέαμα
-
Early childhood education student teachers cross the cultural borders between science and shadow theatre. Α casw study of pedagogical content case study of pedagogical content knowleg development.
In the greater part of the literature on Science Education (SE), the act of teaching is viewed as a dynamic process, which can be described through the interactions of three main factors: the content that has to be taught and learnt; the students; and the teachers (e.g. Fenstermacher 1986, Kariotoglou 2002, 2006). Continue Reading
-
“Αυτός που λέει Ναι. Αυτός που λέει Όχι: Μικρή ιστορία για μια σκηνική ανάπλαση”
Che fece …. il gran rifiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Continue Reading -
Το ελληνικό θέατρο στον 21ο αιώνα, χρονούμενη ταυτότητα σε παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον
Το ιταλικό περιοδικό Culture Teatrali (ιστοσελίδα:http://www.cultureteatrali.org/) που διευθύνει ο Marco de Marinis, στο τεύχος αρ.23 (με δημοσίευση το 2014) πρόκειται να κάνει ένα αφιέρωμα στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο, που θα επιμεληθούν οι Θόδωρος Γραμματάς και Gilda Tentorio.
-
Το θέατρο στο σχολείο μέσα από το έργο του Μίλτου Κουντουρά στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης
Η εκπαίδευση, διαμέσου της μακραίωνης ιστορίας της, αναζητά τον αποτελεσματικότερο τρόπο, για να μεταβιβάσει τις αξίες και τα ιδανικά που θεωρεί απαραίτητα για την παιδεία του νέου ατόμου. Continue Reading
-
Η πρόσληψη της αρχαιοελληνικής τραγωδίας στην εποχή της ύστερης νεοτερικότητας. Από τον πολίτη-θεατή της πόλης-κράτους στον θεατή-καταναλωτή της παγκοσμιοποιημένης κοσμόπολης
Το αρχαιοελληνικό δράμα, προϊόν μοναδικής σύνθεσης ποικίλων και κάποτε αντιφατικών παραμέτρων (μυθικός χρόνος και αντικειμενικός χώρος, φιλοσοφικός ορθολογισμός και μυθική συνείδηση, θρησκευτικό υπόβαθρο και εορταστικά έθιμα, τελετουργία και κοινωνική διασκέδαση, παιδευτικό αγαθό και πολιτική συνειδητοποίηση), παραμένει στις μέρες μας ζωντανό θέαμα και αντιπροσωπεύει, μέσα στη διαχρονία του, την έννοια του «κλασικού» καλύτερα ίσως από οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης και πολιτισμού (λογοτεχνία, γλυπτική, ζωγραφική κ.ά.).
