Η εκπαίδευση, διαμέσου της μακραίωνης ιστορίας της, αναζητά τον αποτελεσματικότερο τρόπο, για να μεταβιβάσει τις αξίες και τα ιδανικά που θεωρεί απαραίτητα για την παιδεία του νέου ατόμου. Continue Reading
-
Το θέατρο στο σχολείο μέσα από το έργο του Μίλτου Κουντουρά στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης
-
Η πρόσληψη της αρχαιοελληνικής τραγωδίας στην εποχή της ύστερης νεοτερικότητας. Από τον πολίτη-θεατή της πόλης-κράτους στον θεατή-καταναλωτή της παγκοσμιοποιημένης κοσμόπολης
Το αρχαιοελληνικό δράμα, προϊόν μοναδικής σύνθεσης ποικίλων και κάποτε αντιφατικών παραμέτρων (μυθικός χρόνος και αντικειμενικός χώρος, φιλοσοφικός ορθολογισμός και μυθική συνείδηση, θρησκευτικό υπόβαθρο και εορταστικά έθιμα, τελετουργία και κοινωνική διασκέδαση, παιδευτικό αγαθό και πολιτική συνειδητοποίηση), παραμένει στις μέρες μας ζωντανό θέαμα και αντιπροσωπεύει, μέσα στη διαχρονία του, την έννοια του «κλασικού» καλύτερα ίσως από οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης και πολιτισμού (λογοτεχνία, γλυπτική, ζωγραφική κ.ά.).
-
Διακειμενικότητα και Διακειμενική Σύνθεση
1. Η έννοια της «επίδρασης»
Η αποδοχή και υιοθέτηση τις γνωστής φράσης «παρεθενογένεση δεν υπάρχει στην Τέχνη», τις οδηγεί αυτόματα στον επανακαθορισμό της «γραφής» ως «εγγραφής», «συγγραφής», ή «επανεγγραφής», σημασίες με τις οποίες και μόνο νοηματοδοτείται η λειτουργία του γραπτού έντεχνου λόγου. Continue Reading -
Η εισαγωγή του Θεάτρου στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση – Γυμνασιο
Για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και συγκεκριμένα το Γυμνάσιο, που ο μαθητής βρίσκεται σε ηλικία κατά την οποία αναπτύσσεται η αφαιρετική σκέψη, θεωρείται αναγκαία η μελέτη αυτοτελών γνωστικών αντικειμένων, η οποία διευκολύνεται από τη σπειροειδή ανάπτυξη της διδακτέας ύλης, ενώ παράλληλα κρίνεται σκόπιμο, μαζί με την αυτοτελή διδασκαλία των επιμέρους γνωστικών αντικειμένων να διασφαλιστεί και η οριζόντια διασύνδεση των Αναλυτικών Προγραμμάτων Σπουδών (Α.Π.Σ.). Continue Reading
-
Ρίζες και ανθοφορία του κωμικού στην Αριστοφανική Κωμωδία
Το δραματικό κείμενο δεν αποτελεί ένα ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό προϊόν γραπτού εντέχνου λόγου, που διαθέτει μια αυτοαναφορικότητα και αυτοδυναμία στην ερμηνεία του, εγγεγραμμένη σ’ αυτό από το συγγραφέα, όπως κάθε άλλο λογοτεχνικό είδος (ποίηση, πεζογραφία). Αντίθετα συνιστά ένα ανοιχτό σύστημα πολλαπλών σημείων (άρα και ερμηνειών), που μεταγράφονται σκηνικά από το σκηνοθέτη και τους άλλους συντελεστές της παράστασης, μεταξύ των οποίων καθοριστικό ρόλο παίζει ο ηθοποιός. Οι θεατές καλούνται να αποκωδικοποιήσουν το σύνθετο σκηνικό θέαμα και να επικοινωνήσουν με τα εκπορευόμενα μηνύματά του κατά ποικίλους τρόπους, που ξεπερνούν τις παγιωμένες, κειμενικά εγγεγραμμένες δυνατότητες του γραπτού λόγου.
-
Θέατρο “Νο”
Ένα εξαιρετικό θέαμα ιαπωνικού θεάτρου παρουσιάστηκε την Τετάρτη 16 Ιουνίου στο Ηρώδειο. Το κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει την υψηλή αισθητική και την άρτια κατάρτιση των ηθοποιών του θιάσου σε σκηνοθεσία Ροκούρο Γκένσο Ουμεγουάκα.
