Theodore Grammatas

Αν ως παράσταση θεωρήσουμε την “ποιητική  της μνημοσύνης”, αφού σ’ αυτή συνενώνονται δημιουργικά η μνήμη του συγγραφέα με τη μνήμη του ηθοποιού και η μνήμη  του θεατή με τη μνήμη της κοινωνίας, τότε το θέατρο μπορεί να αποκληθεί “τέχνη της μνήμης” ( Samuel 1994) , του αναστοχασμού  και της επαναληπτικής εμφάνισης του παρελθόντος στο παρόν , άρα της χρονούμενης παρουσίας ενός αχρονικού παρελθόντος , δια της οποίας η πολιτισμική μνήμη  ( ως συλλογικό προϊόν) εγκιβωτίζεται στην ατομική μνήμη ( ως υποκειμενικό δημιούργημα ) του θεατή με καθολική αναφορά ( Schudson 1989 : 105- 112) . Continue Reading

Δύο όροι κλειδιά χαρακτηρίζουν την κωμωδία του Αριστοφάνη Θεσμοφοριάζουσες (411 π.Χ.): «μεταθέατρο» και «έμφυλη ταυτότητα». Ο α΄ όρος αναφέρεται στο «θέατρο μέσα στο θέατρο». Ο β΄ στην αναζήτηση του φύλου σε θεατρικά προσωπεία και κοινωνικούς ρόλους. Και τους δύο όρους συνενώνει η έννοια της μίμησης, η οποία διατρέχει το έργο, την κωμωδία ως είδος αλλά και το γένος του θεάτρου καθολικά. Continue Reading