Theodore Grammatas

Πώς γίνεται η ανάγκη για ελευθερία να προκαλεί ανασφάλεια και η ανάγκη για ασφάλεια να προκαλεί ασφυξία; Τί σχέση έχει η πειθαρχία με την υποταγή και γιατί μπερδεύουμε την  ελευθερία με το χάος; Γιατί η ομοφωνία να μοιάζει με την ομοιομορφία κι η διαφωνία με το «χειρότερο κακό»; Και τέλος πάντων τι σχέση έχει το θέατρο με όλα αυτά και πώς μπορεί να φωτίσει την έννοια της δημοκρατίας μέσα σε όλες μας τις σχέσεις;

Οι «Σφήκες» παρουσιάστηκαν στην Επίδαυρο και σε άλλα θέατρα με συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και του Κρατικού Βορείου Ελλάδος. Δεν πρόκειται για τη γνωστή κωμωδία του Αριστοφάνη, αλλά για το νέο έργο της Λένας Κιτσοπούλου, το οποίο ανέβηκε με τον κλεψίτυπο τίτλο της ομώνυμης αρχαίας κωμωδίας και καταγράφηκε ως «ελεύθερη διασκευή». Η ενοποιός γέφυρα μεταξύ των δύο έργων είναι η ιδέα του δικομανούς πατέρα, ο οποίος εξ αιτίας αυτής της μανίας του περιορίζεται από το γιό του κατ΄ οίκον. Ερωτήματα για την έννοια της διασκευής, για την «καταλληλότητα» των παραστάσεων στην Επίδαυρο, για τα κριτήρια επιλογής των έργων και άλλα παρόμοια, που συνήθως γράφονται, δε θα μας απασχολήσουν σε αυτό το κριτικό σημείωμα. Άλλωστε, όλα «από πολλούς κι από καιρούς» έχουν απαντηθεί και είναι ως υποθέσεις και αντιεπιστημονικές και παρωχημένες. Η κρίση μας αφορά το παραστασιακό γεγονός και μόνο αυτό.