Η έννοια νοηματοδοτείται «ως προς έτερο», πάντα εντός συγκεκριμένου πλαισίου αναφοράς, εκτός του οποίου αυτοαναιρείται. Εξ αυτού και ο εξαιρετικά ευμετάβλητος χαρακτήρας της.Ως δομικά συστατικά του (μεταξύ άλλων), μπορεί να θεωρηθούν η επινοητικότητα και η δημιουργικότητα, σε συνάρτηση προς το ερευνητικό πνεύμα, το νεοτερισμό και την καινοτομία, σε σχέση προς το ήδη υπάρχον.

Αν σήμερα το «μεταμοντέρνο» αποτελεί πια «κατεστημένο» στο θέατρο, ως πειραματισμός δε νοείται παρά κάτι που υπερβαίνει το ήδη γνωστό. Με τη σημασία αυτή ούτε ο «θάνατος του συγγραφέα» και το «επινοημένο θέατρο», ούτε η «διακειμενικότητα», η σωματικότητα της υποκριτικής ή ακόμα η μίξη των σκηνικών κωδίκων μπορεί να προταθούν ως «πρωτοποριακά» στοιχεία σε μια παράσταση. Η διαδραστική επικοινωνία και η υποκατάσταση της «ψευδαίσθησης της πραγματικότητας» από την «πραγματικότητα της ψευδαίσθησης» (αφού στη μεταμοντέρνα συνθήκη ο «λόγος» δεν είναι παρά «εικόνα του λόγου»), αδυνατούν να στοιχειοθετήσουν οποιοδήποτε πειραματισμό.

Τότε τι απομένει;Η απάντηση δεν είναι αποκλειστική ούτε συγκεκριμένη.Είναι συνάρτηση της δυνατότητας και της πραγματικότητας του δεδομένου θεάματος, που ως τέτοια μπορεί να ανάγεται σε οποιοδήποτε παρελθοντικό, παροντικό, ή μελλοντικό επίπεδο, ανεξαρτήτως μορφής και περιεχομένου.Μοναδικά ειδοποιά χαρακτηριστικά: η πρόθεση της καλλιτεχνικής συνείδησης του δημιουργού και η αντίστοιχη υποδοχή της από την προσλαμβάνουσα συνείδηση του θεατή.