Αν ως παράσταση θεωρήσουμε την «ποιητική της μνημοσύνης», αφού σ’ αυτή συνενώνονται δημιουργικά η μνήμη του συγγραφέα με τη μνήμη του ηθοποιού και η μνήμη του θεατή με τη μνήμη της κοινωνίας, τότε το θέατρο μπορεί να αποκληθεί «τέχνη της μνήμης» , του αναστοχασμού και της επαναληπτικής εμφάνισης του παρελθόντος στο παρόν, άρα της χρονούμενης παρουσίας ενός αχρονικού παρελθόντος, δια της οποίας η πολιτισμική μνήμη (ως συλλογικό προϊόν) εγκιβωτίζεται στην ατομική μνήμη (ως υποκειμενικό δημιούργημα) του θεατή με καθολική αναφορά . Continue Reading
Θεωρία Θεάτρου
Category
-
Η σκιά του κειμένου στο φως της παράστασης. Κειμενική γραφή –σκηνική μεταγραφή – μνημονική καταγραφή του θεάτρου
-
Απούσα Παρουσία της ψευδαίσθησης και Παρούσα Απουσία της είκόνας. Από τα εικονοποιημένα σύμβολα του Θεάτρου στην εικονική συμβολοποίηση του πραγματικού.
Το πρόβλημα της ύπαρξης ή μη μιας πραγματικότητας (και ποιας), έξω από τη διάσταση του νοούντος υποκειμένου, η σχέση δηλαδή της υποκειμενικότητας της συνείδησης με την αντικειμενικότητα του κόσμου, αποτελεί θέμα ποικιλότροπης προσέγγισης από διαστάσεις όπως η οντολογία και η γνωσιολογία, η ψυχολογία και η μεταφυσική, η νευροφυσιολογία και η κοινωνιολογία. Continue Reading
-
“Λαϊκό” και “Έντεχνο” στο Θέατρο. Πολιτισμική διάδραση και όσμωση των ειδών.
Λαϊκό θέατρο
Λέγοντας «λαϊκό θέατρο» εννοούμε μια πολιτιστική δημιουργία που χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένα γνωρίσματα, τα οποία, παρά τους όποιους μετασχηματισμούς που υφίστανται στο πέρασμα του χρόνου, διατηρούν αναλλοίωτες κάποιες ιδιαιτερότητες που στο σύνολό τους το προσδιορίζουν ως θεατρική κατηγορία . Continue Reading -
Θεατρικότητα πριν το Θέατρο. Οι απαρχές της θεατρικής έκφρασης στην αυγή του ανθρώπινου πολιτισμού
Η γενετική του δράματος και η αφετηρία του Θεάτρου έχουν ποικιλότροπα απασχολήσει την έρευνα για περισσότερο από ένα αιώνα, μετά την εμβληματική μελέτη του Sir John Frazez «The Golden Βought» (1870). Continue Reading
-
Η εικόνα του λόγου ως λόγος τη εικόνας, το θέατρο ως θέαμα
Όταν ο Αριστοτέλης στην Ποιητική του όριζε την τραγωδία, έθετε ταυτόχρονα τις θεωρητικές προϋποθέσεις για τη δημιουργία της έννοιας Θέατρο, αφού η παράσταση ως σκηνική απόδοση του γραπτού κειμένου δεν αποτελεί παρά την αναγκαία παράμετρο δια της οποίας η πρόθεση του δημιουργού κοινοποιείται στους αποδέκτες της δια των σημείων της παράστασης και τη δημιουργία της απαραίτητης σύμβασης, η οποία διέπει αυτή τη συγκεκριμένη μορφή επικοινωνίας: τη μέσα σε συνειδητά δηλαδή και κοινά αποδεκτές εξωπραγματικές συνθήκες, εμπρόθετα προς θέα προβαλλόμενη κατάσταση, ως τέτοια εκλαμβανόμενη τόσο απ’ αυτούς που απεκδυόμενοι τον κοινωνικό τους ρόλο την παρουσιάζουν από τη σκηνή (ηθοποιοί), όσο κι εκείνους που προσποιούμενοι ότι υιοθετούν την αντικειμενική υπόσταση των γεγονότων που διαδραματίζονται, τα παρακολουθούν από την πλατεία (θεατές).
-
“Urbi et orbi, la comparaison invisible”*
Dès que Julia Kristeva, dans les années 60, eut parlé, pour la première fois, d’ intertextualité, ce fut un bouleversement : non seulement au plan des études comparatistes, mais aussi culturelles. Continue Reading
