Το θέατρο Gardzienice έλαβε το όνομά του από τον τόπο στον οποίο έχει την έδρα του. Gardzienice ονομάζεται η περιοχή της νοτιοανατολικής Πολωνίας, κοντά στα ουκρανικά σύνορα. Continue Reading
Αρχαίο Δράμα
Category
-
“Ιφιγένεια εν Α… από το θίασο Gardzienice”
-
Φωτογραφίες απο την Καταληκτήρια Εκδήλωση του Προγράμματος “Θαλής”
Θαλής- Καταληκτήρια
Θαλής – Αφίσα Προγράμματος
Θαλής- Καταληκτήρια
Θαλής- Καταληκτήρια
Θαλής- Καταληκτήρια
Θαλής- Καταληκτήρια
Θαλής- Καταληκτήρια -
Η ουτοπία της σκηνοθεσίας αρχαίου δράματος. Προοπτικές και αδιέξοδα μετά τον μοντερνισμό
Απαντώντας στην πρόκληση-πρόσκληση γνωστού θεατρικού κριτικού για διάλογο γύρω από τη σκηνοθεσία του αρχαίου δράματος και κριτική των τάσεων που διαπιστώνονται στο ελληνικό και παγκόσμιο θέατρο, απέστειλα προς την εφημερίδα Τα Νέα το ακόλουθο κείμενο. Επειδή ουδέποτε μέχρι σήμερα το κείμενο αυτό είδε το φως της δημοσιότητας, το καταθέτω προς ενημέρωση παντός ενδιαφερομένου, μαζί με το διαβιβαστικό έγγραφο προς τη διεύθυνση της εφημερίδας.
-
“Η αρχαία ελληνική τραγωδία στο Εθνικό Θέατρο, Τόμος Α΄ (Θωμάς Οικονόμου-Φώτος Πολίτης-Δημήτρης Ροντήρης), Νεφέλη, Αθήνα, 2010”
Κρίνοντας από τη διαρκώς εμπλουτιζόμενη σχετική βιβλιογραφική παρουσία, διαπιστώνεται πως το ενδιαφέρον για τη συστηματική διερεύνηση του παραστατικού γεγονότος έχει ήδη χαράξει μια από τις πιο ελπιδοφόρες ατραπούς για τη θεατρολογική επιστήμη στη χώρα μας. Στον πρώτο τόμο της μελέτης της με τίτλο Η αρχαία ελληνική τραγωδία στο Εθνικό Θέατρο, η Κατερίνα Αρβανίτη πραγματεύεται διεξοδικά τη διαμόρφωση των υφολογικών γνωρισμάτων της εν λόγω σκηνοθετικής και υποκριτικής Σχολής, ξεκινώντας από την έναρξη λειτουργίας του Βασιλικού Θεάτρου (1901-1908) με τον Θωμά Οικονόμου, συνεχίζοντας με τη θεμελίωση της παράδοσης κατά την πρώτη περίοδο λειτουργίας του Εθνικού Θεάτρου (1932-1934), που σημαδεύεται από την διδασκαλία του Φώτου Πολίτη, καταλήγοντας στην παγίωση της παράδοσης αυτής με την επικράτηση των αισθητικών και ιδεολογικών προτύπων που εισηγείται στο Βασιλικόν Θέατρον ο Δημήτρης Ροντήρης (από το 1935 ως το 1955).
-
Η πρόσληψη της αρχαιοελληνικής τραγωδίας στην εποχή της ύστερης νεοτερικότητας. Από τον πολίτη-θεατή της πόλης-κράτους στον θεατή-καταναλωτή της παγκοσμιοποιημένης κοσμόπολης
Το αρχαιοελληνικό δράμα, προϊόν μοναδικής σύνθεσης ποικίλων και κάποτε αντιφατικών παραμέτρων (μυθικός χρόνος και αντικειμενικός χώρος, φιλοσοφικός ορθολογισμός και μυθική συνείδηση, θρησκευτικό υπόβαθρο και εορταστικά έθιμα, τελετουργία και κοινωνική διασκέδαση, παιδευτικό αγαθό και πολιτική συνειδητοποίηση), παραμένει στις μέρες μας ζωντανό θέαμα και αντιπροσωπεύει, μέσα στη διαχρονία του, την έννοια του «κλασικού» καλύτερα ίσως από οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης και πολιτισμού (λογοτεχνία, γλυπτική, ζωγραφική κ.ά.).
-
Ρίζες και ανθοφορία του κωμικού στην Αριστοφανική Κωμωδία
Το δραματικό κείμενο δεν αποτελεί ένα ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό προϊόν γραπτού εντέχνου λόγου, που διαθέτει μια αυτοαναφορικότητα και αυτοδυναμία στην ερμηνεία του, εγγεγραμμένη σ’ αυτό από το συγγραφέα, όπως κάθε άλλο λογοτεχνικό είδος (ποίηση, πεζογραφία). Αντίθετα συνιστά ένα ανοιχτό σύστημα πολλαπλών σημείων (άρα και ερμηνειών), που μεταγράφονται σκηνικά από το σκηνοθέτη και τους άλλους συντελεστές της παράστασης, μεταξύ των οποίων καθοριστικό ρόλο παίζει ο ηθοποιός. Οι θεατές καλούνται να αποκωδικοποιήσουν το σύνθετο σκηνικό θέαμα και να επικοινωνήσουν με τα εκπορευόμενα μηνύματά του κατά ποικίλους τρόπους, που ξεπερνούν τις παγιωμένες, κειμενικά εγγεγραμμένες δυνατότητες του γραπτού λόγου.
