Παρακολουθώντας το ΦΑΟΥΣΤ 1 του Γκαίτε, πρωτοεκτελεσμένο το 1809 στην Braunschweig (Γερμανία), σε μία Αμερικανό-Γερμανική σκηνή το 2014 στον Newark (Νιούαρκ) (Delaware) (Ντέλαγουερ), ένιωσα μαζί, φωτισμένη και κατά έναν περίεργο τρόπο, πάρα πολύ άνετα. Ξαφνικά κατάλαβα πόσο παρούσα μπορεί να είναι η κλασσική μας κληρονομιά, εάν είμαστε πρόθυμοι να το αναγνωρίσουμε. Γνωρίζω ότι ο Μοντέρνος Ρουμανικός πολιτισμός αναδύθηκε και αναπτύχθηκε με πολλές άλλες επιρροές επίσης, μερικώς αυτών της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης. Ο ρόλος του μοντέλου της Γαλλίας ειδικά στα πεδία των πολιτικών ιδεών, διοίκησης και δικαίου, όπως επίσης της λογοτεχνίας συνοδεύτηκε, από τα μέσα του 19ου αιώνα έως τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, από την Γερμανική κουλτούρα επίσης (οι γονείς μου διάβαζαν στο σχολείο στο Βουκουρέστι τα Κλασσικά της Βαϊμάρη και τραγουδούσαν Χέινς Λόρελευ), κάτι που γαλούχησε σταθερές σχέσεις με τον Γερμανικό κόσμο όχι μόνο σε πολιτιστικό επίπεδο αλλά στην καθημερινή ζωή επίσης. Μεγαλωμένη σε Ρουμάνικη και Γερμανική κουλτούρα βίωσα από την παιδική ηλικία ότι η Ευρωπαϊκή ταυτότητα αυτό-προσδιορίζεται μέσω της διαφορετικότητας στην ενότητα. Αλλά στην βιασύνη της εποχής της παγκοσμιοποίησης και της πληροφόρησης κάποιος εύκολα ξεχνάει τις κεντρικές συνδέσεις της συλλογικής Δυτικής μνήμης.
-
Odile Popescu , “ΦΑΟΥΣΤ 1 του Γκαίτε προσαρμοσμένο και σκηνοθετημένο για τον 21ο αιώνα”, Αμερικανό-Γερμανική παραγωγή Πανεπιστήμιο Newark Delaware, 2014 σκηνοθεσία Heinz-Uwe Haus
-
Δραματουργικά Πρότυπα και Πρωτοτυπία στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο
Οι έννοιες μίμηση και επίδραση στη μονόδρομη επισήμανση της από τα πολιτιστικά κέντρα προς την περιφέρεια επενέργειας και μεταφοράς του ξένου στο γηγενές, έχει ήδη δώσει δείγματα αντιμετώπισης που αποτελούν (τουλάχιστον ως προς το θέατρο) βάση προς συζήτηση, σ’ αναφορά πάντα με το πρόβλημα και τον τρόπο αντιμετώπισης κι ερμηνείας των σχέσεων μεταξύ ετερογενών πολιτιστικών παραδόσεων (Σιβετίδου: 1988, 14-22, 1990, 69-74).
-
Η εικόνα του λόγου ως λόγος τη εικόνας, το θέατρο ως θέαμα
Όταν ο Αριστοτέλης στην Ποιητική του όριζε την τραγωδία, έθετε ταυτόχρονα τις θεωρητικές προϋποθέσεις για τη δημιουργία της έννοιας Θέατρο, αφού η παράσταση ως σκηνική απόδοση του γραπτού κειμένου δεν αποτελεί παρά την αναγκαία παράμετρο δια της οποίας η πρόθεση του δημιουργού κοινοποιείται στους αποδέκτες της δια των σημείων της παράστασης και τη δημιουργία της απαραίτητης σύμβασης, η οποία διέπει αυτή τη συγκεκριμένη μορφή επικοινωνίας: τη μέσα σε συνειδητά δηλαδή και κοινά αποδεκτές εξωπραγματικές συνθήκες, εμπρόθετα προς θέα προβαλλόμενη κατάσταση, ως τέτοια εκλαμβανόμενη τόσο απ’ αυτούς που απεκδυόμενοι τον κοινωνικό τους ρόλο την παρουσιάζουν από τη σκηνή (ηθοποιοί), όσο κι εκείνους που προσποιούμενοι ότι υιοθετούν την αντικειμενική υπόσταση των γεγονότων που διαδραματίζονται, τα παρακολουθούν από την πλατεία (θεατές).
-
Προς τους επισκέπτες της ιστοσελίδας
Πέρασαν ήδη οκτώ χρόνια, από τη δημιουργία της ιστοσελίδας μου .
-
Europe: From Transnational Common wealth to Intercultural Dialogue Or “Working the Machine” of Democratic Institutions
Odile Popescu , An interview with Heinz-Uwe Haus
Haus
Today democracy is bound to the recognition of pluralism and difference. Theatre too cannot escape such a debate. It cannot avoid the question of its socio-economic basis and the political and economic analysis of the transformations created by globalization. Continue Reading -
Φωτογραφίες απο την Καταληκτήρια Εκδήλωση του Προγράμματος “Θαλής”