Η τραγωδία του σώματος
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, στην παγκόσμια τέχνη και λογοτεχνία κυριαρχεί η πορεία από τον μοντερνισμό, ένα κέντρο που συγκρατεί τα πάντα, σε μία επιφυλακτικότητα για τις «υπεραφηγήσεις» (Kaye, 1994:18). Η εποχή της νεωτερικότητας οδεύει στη μετανεωτερικότητα και διερευνά τις ορίζουσες του έργου τέχνης. Continue Reading
Από τις τρεις τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα και μετά, το αρχαίο δράμα αναβιώνει επί του εδάφους μιας νέας πραγματικότητας, η οποία διαμορφώνεται σε διεθνές επίπεδο. Πολυειδή σχήματα – κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, συγκυρίες παγκόσμιες, ρεύματα αισθητικά και φιλοσοφικά, συνθέτουν το περιβάλλον εντός του οποίου παριστάνεται διεθνώς η τραγωδία και η αττική κωμωδία. Continue Reading
Σε αντίθεση με τους μεγάλους μας τραγικούς, ο χρόνος για τον Αριστοφάνη δεν λειτουργεί πια υπέρ του. Όλο και θαμπώνει η λάμψη των έργων του, και τούτο γιατί οι περισσότερες παραστάσεις που βλέπουμε δεν έχουν να μας πουν πια απολύτως τίποτε. Continue Reading
The aim of our study is to trace the presence of Sophocles in Modern Greek Theatre, from its first steps during the Enlightenment period up to the present day. Because the meaning of t Continue Reading
Το θέατρο Gardzienice έλαβε το όνομά του από τον τόπο στον οποίο έχει την έδρα του. Gardzienice ονομάζεται η περιοχή της νοτιοανατολικής Πολωνίας, κοντά στα ουκρανικά σύνορα. Continue Reading
Κρίνοντας από τη διαρκώς εμπλουτιζόμενη σχετική βιβλιογραφική παρουσία, διαπιστώνεται πως το ενδιαφέρον για τη συστηματική διερεύνηση του παραστατικού γεγονότος έχει ήδη χαράξει μια από τις πιο ελπιδοφόρες ατραπούς για τη θεατρολογική επιστήμη στη χώρα μας. Στον πρώτο τόμο της μελέτης της με τίτλο Η αρχαία ελληνική τραγωδία στο Εθνικό Θέατρο, η Κατερίνα Αρβανίτη πραγματεύεται διεξοδικά τη διαμόρφωση των υφολογικών γνωρισμάτων της εν λόγω σκηνοθετικής και υποκριτικής Σχολής, ξεκινώντας από την έναρξη λειτουργίας του Βασιλικού Θεάτρου (1901-1908) με τον Θωμά Οικονόμου, συνεχίζοντας με τη θεμελίωση της παράδοσης κατά την πρώτη περίοδο λειτουργίας του Εθνικού Θεάτρου (1932-1934), που σημαδεύεται από την διδασκαλία του Φώτου Πολίτη, καταλήγοντας στην παγίωση της παράδοσης αυτής με την επικράτηση των αισθητικών και ιδεολογικών προτύπων που εισηγείται στο Βασιλικόν Θέατρον ο Δημήτρης Ροντήρης (από το 1935 ως το 1955).
| Δ | Τ | Τ | Π | Π | Σ | Κ |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | |||||
© 2015 Theodore Grammatas | θέατρο και Παιδεία | Designed by Vergo
