Ο τόμος απαρτίζεται από τρεις ενότητες, οι οποίες συνδέονται με την κοινή θεματολογία των σχέσεων της ιστορίας των γεγονότων και της ιστορίας των ιδεών με το θεατρικό γίγνεσθαι. Βασικός μοχλός και συνδετικός ιστός η σχέση της ιδεολογίας με την αισθητική, των πολιτικών δομών και μορφών με τις καλλιτεχνικές τους εκφάνσεις.

Η πρώτη ενότητα, με τίτλο “Δραματοποιημένες βιογραφίες- Βίος ως θέατρο”, εστιάζει στη δραματοποίηση στο ελληνικό θέατρο δύο αμφιλεγόμενων και ιδιαζουσών προσωπικοτήτων: του Νέρωνα, αυτοκράτορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του Παπαφλέσσα, διακεκριμένου ήρωα της ελληνικής επανάστασης και συγχρόνως κληρικού. Η δραματοποίηση αυτών των περίεργων βίων καθορίζεται κάθε φορά από τον δημιουργό και τις συνθήκες της εποχής. Ο διάλογος ιστορίας και θεάτρου καθίσταται ιδιαίτερα ελκυστικός.

Η δεύτερη ενότητα, με τίτλο “Η ευφορία του θεατρικού στοχασμού” επικεντρώνεται στις ποικίλες εκφάνσεις των σχέσεων ιδεολογίας και τέχνης, αντλώντας το υλικό της από την ιδιαίτερα πλούσια στον τομέα αυτό μεσοπολεμική περίοδο. Η ενδυνάμωση της αριστεράς και το άνοιγμα των διανοούμενων προς την Ευρώπη συνιστούν τους δύο δυναμικούς πόλους ενός γόνιμου διαλόγου, που συχνά λαμβάνει τη μορφή έντονης αντιπαράθεσης.

H τρίτη ενότητα, με τίτλο “Το ελληνικό θέατρο σε χαλεπούς καιρούς”, επιχειρεί να καταγράψει την θερμακρασία των ιδεών με εστίαση στον θεατρικό τομέα κατά την πιο κρίσιμη δεκαετία της νεότερης ιστορίας μας: 1940-1950. Όταν ο ιστορικός χρόνος εισβάλλει βίαια και ο καταιγισμός των γεγονότων θέτει φραγμούς στο νηφάλιο στοχασμό, ο ρόλος της τέχνης και ειδικότερα του θεάτρου, αναδεικνύεται καίριος.