Theodore Grammatas

Ο θεατής: Τυπολογία του ανηλίκου κοινού

Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του είδους με το οποίο ασχολούμαστε, που συνιστά εννοιολογικό, ιδεολογικό και μορφολογικό του γνώρισμα, είναι ο τρόπος με τον οποίο προβάλλονται και εμφανίζονται σ’ αυτό οι έννοιες της «παιδικότητας» και της «νεότητας», ως ζητούμενα και στόχοι που επικεντρώνουν το ενδιαφέρον των συγγραφέων. Άλλοτε από ψυχαναλυτικά ερμηνεύσιμους λόγους (έκφραση απωθημένων επιθυμιών, αναπόληση του παρελθόντος, υπεραναπλήρωση), άλλοτε από ιδεολογικές σκοπιμότητες (διαμόρφωση συνειδήσεων στις νέες γενιές) και άλλοτε από απλή διδακτική και συμβουλευτική διάθεση των ενηλίκων προς τους ανηλίκους, αυτοί απευθύνονται στα παιδιά και τους νέους, θεωρώντας ότι η συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα συνιστά τους κατεξοχήν (όχι όμως και τους μοναδικούς) αποδέκτες των έργων τους. Continue Reading

 Εισαγωγικές επισημάνσεις

Η θεατρική παράσταση μπορεί να θεωρηθεί  ως «τελετή ανάμνησης και αναπαραγωγής του παρελθόντος, πράξη συλλογής και συγκόλλησης στοιχείων αυτού, με τα οποία ταυτόχρονα επιχειρείται να επιβληθεί μια ερμηνεία του παρελθόντος και να διαμορφωθεί η συνείδηση του θεατή και δι αυτών να σχεδιασθεί μια πολιτισμική ταυτότητα» ( Burke 2003:48 ). Η ταυτότητα αυτή περιλαμβάνει το σύνολο των αισθητικών και καλλιτεχνικών εμπειριών που έχουν καταχωρηθεί στη συλλογική συνείδηση της ομάδας και άμεσα έμμεσα διαμορφώνουν την εικόνα που ο κάθε θεατής ξεχωριστά σχηματίζει για το (θεατρικό) παρελθόν. Επειδή οι μηχανισμοί δημιουργίας των στερεοτύπων  και διαμόρφωσης των κοινών αντιλήψεων λειτουργούν κατεξοχήν στο θέατρο, ως  σύνθετη  μορφή τέχνης και κοινωνικό φαινόμενο με διαδραστικό χαρακτήρα, η μνημονική καταγραφή του παρελθόντος στη συνείδηση της κοινωνίας, επηρεάζει (συνειδητά ή μη) την άποψη που ο συγκεκριμένος θεατής μπορεί να εκφέρει για την υποδοχή της συγκεκριμένης παράστασης.
Continue Reading

Κάθε μορφής διάκριση και κατηγοριοποίηση στο θέατρο, είτε αυτή αφορά στο δημιουργό και το έργο του (σαιξπηρική τραγωδία, μολιερική κωμωδία), το θέμα και την αισθητική του (εργατικό δράμα, ρομαντικό μελόδραμα, ιστορικό δράμα), είτε την εποχή και τα γνωρίσματά της (ελισαβετιανή τραγωδία, αμερικανικό θέατρο του μεσοπολέμου), το είδος (κωμειδύλλιο, φαρσοκωμωδία, ψυχολογικό δράμα), το κοινό και τους μηχανισμούς πρόσληψης και επικοινωνίας (λαϊκό θέατρο, θέατρο πολυθρόνας, θέατρο για παιδιά), αποτελεί μεταγενέστερο δημιούργημα του κριτικού λόγου. Continue Reading

Η εισαγωγή του Θεάτρου, ως αυτοτελούς μαθήματος στο πρόγραμμα διδασκαλίας της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αποτελεί μια νέα καινοτόμο πραγματικότητα, η οποία απαιτεί κατάλληλες προϋποθέσεις, προκειμένου να υλοποιηθεί σωστά και να προσφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Continue Reading