Theodore Grammatas

Στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε την τραγωδία ως είδος πολιτιστικής δημιουργίας με τόσο και τέτοιο εύρος, οφείλουμε να αναχθούμε στην αρχική στιγμή σύλληψης, γένεσης και διαμόρφωσής της ως σκηνικής οντότητας, στην Αθήνα του 5^ου π.χ. αιώνα.

Την τραγωδία του Ευριπίδη Φοίνισσες παρουσίασε το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου.

Ο Ευριπίδης δίδαξε τις Φοίνισσες μεταξύ των ετών 411 – 408 π.Χ. και έλαβε το δεύτερο βραβείο. Η εποχή της συγγραφής χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα γεγονότα αναταραχής για την Αθήνα.

Οι Ιχνευτές του Σοφοκλή παρουσιάστηκαν σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.

Το αρχαίο δράμα αποτελεί κορυφαία στιγμή στην ιστορία του παγκοσμίου θεάτρου, η πορεία του οποίου κα­θορίζεται δεσμευτικά από την παρουσία εκείνου. Η εμφάνι­σή του όμως δεν είναι προϊόν τυχαίου ή συμπτωματικού συ­γκερασμού και επενέργειας παραγόντων που αποκλειστικά και μόνο σχετίζονται με ιστορικές ή άλλες προϋποθέσεις που κυριολεκτούνται στην Ελλάδα της κλασικής αρχαιότη­τας. Αντίθετα, συνιστά δημιούργημα μακρόχρονης εξέλιξης του ανθρωπίνου πνεύματος, η απαρχή της οποίας χάνεται στο βάθος της προϊστορίας, γνωστής ήδη σήμερα από τα πορίσματα σύγχρονων επιστημών (νευροφυσιολογία, κοινωνική ανθρωπολογία, πολιτισμικές σπουδές) που φωτίζουν ικανοποιη­τικά τη γενετική του θεάτρου, αναγόμενη στο μύθο και τα δρώμενα.