Ο Αυστριακός Στέφαν Τσβάιχ δεν είναι κάποιος άγνωστος στο ελληνικό κοινό. Αντίθετα, είναι από τους πλέον πολυμεταφρασμένους ξενόγλωσσους συγγραφείς (80 τουλάχιστον εκδοτικοί οίκοι εμπλέκονται στη διακίνηση των έργων του), με τις περισσότερες μεταφράσεις να γίνονται από τα αγγλικά και γαλλικά και όχι κατευθείαν από τα γερμανικά, μια πρακτική που πολλές φορές είχε ως κατάληξη μεταφραστικά εκτρώματα. Continue Reading
Κριτική Θεάτρου
Category
-
“Στιλιζαρισμένος φόβος”
-
«Ο βίος του Γαλιλαίου» του Μπρεχτ, στο Θέατρο Rex
Η παράσταση του έργου «Ο βίος του Γαλιλαίου» του Μπ. Μπρεχτ στη νεότερη εκδοχή της, την αμερικάνικη του 1947, στην εμβληματική παράσταση με τον Charles Laughton, παρουσιάστηκε από τη σκηνή του Θεάτρου Κοτοπούλη-Rex σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Continue Reading
-
Μια τραγουδίστρια φαλακρή και έντιμη
«Η φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκο, που είδαμε στο Blackbox (από το «θέατρο ΔΕΝ»), είναι ένα εργο που γεννήθηκε (1948) εισπνέοντας τις αναθυμιάσεις της ατομικής βόμβας, ένα έργο που έδωσε σκηνικό χώρο να γίνει θέαμα η απόλυτη ακύρωση του νοήματος. Continue Reading
-
Ο Yukio Ninagawa και το Αρχαίο Δράμα
Ο Yukio Ninagawa (1935-) σταδιοδρόμησε στην Ιαπωνία ως ηθοποιός, αλλά από το 1969 στράφηκε στη σκηνοθεσία. Στο παγκόσμιο κοινό απέκτησε φήμη με τον Μάκβεθ (1980), παράσταση για την οποία βραβεύτηκε. Το ενδιαφέρον του για το κλασσικό ρεπερτόριο παρουσιάζεται αδιάπτωτο. Ο Ninagawa επανέρχεται με νέες παραγωγές σε έργα τα οποία έχει ήδη ανεβάσει. Έξι διαφορετικές σκηνοθετικές προτάσεις κατέθεσε για τον Άμλετ. Continue Reading
-
Odile Popescu , “ΦΑΟΥΣΤ 1 του Γκαίτε προσαρμοσμένο και σκηνοθετημένο για τον 21ο αιώνα”, Αμερικανό-Γερμανική παραγωγή Πανεπιστήμιο Newark Delaware, 2014 σκηνοθεσία Heinz-Uwe Haus
Παρακολουθώντας το ΦΑΟΥΣΤ 1 του Γκαίτε, πρωτοεκτελεσμένο το 1809 στην Braunschweig (Γερμανία), σε μία Αμερικανό-Γερμανική σκηνή το 2014 στον Newark (Νιούαρκ) (Delaware) (Ντέλαγουερ), ένιωσα μαζί, φωτισμένη και κατά έναν περίεργο τρόπο, πάρα πολύ άνετα. Ξαφνικά κατάλαβα πόσο παρούσα μπορεί να είναι η κλασσική μας κληρονομιά, εάν είμαστε πρόθυμοι να το αναγνωρίσουμε. Γνωρίζω ότι ο Μοντέρνος Ρουμανικός πολιτισμός αναδύθηκε και αναπτύχθηκε με πολλές άλλες επιρροές επίσης, μερικώς αυτών της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης. Ο ρόλος του μοντέλου της Γαλλίας ειδικά στα πεδία των πολιτικών ιδεών, διοίκησης και δικαίου, όπως επίσης της λογοτεχνίας συνοδεύτηκε, από τα μέσα του 19ου αιώνα έως τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, από την Γερμανική κουλτούρα επίσης (οι γονείς μου διάβαζαν στο σχολείο στο Βουκουρέστι τα Κλασσικά της Βαϊμάρη και τραγουδούσαν Χέινς Λόρελευ), κάτι που γαλούχησε σταθερές σχέσεις με τον Γερμανικό κόσμο όχι μόνο σε πολιτιστικό επίπεδο αλλά στην καθημερινή ζωή επίσης. Μεγαλωμένη σε Ρουμάνικη και Γερμανική κουλτούρα βίωσα από την παιδική ηλικία ότι η Ευρωπαϊκή ταυτότητα αυτό-προσδιορίζεται μέσω της διαφορετικότητας στην ενότητα. Αλλά στην βιασύνη της εποχής της παγκοσμιοποίησης και της πληροφόρησης κάποιος εύκολα ξεχνάει τις κεντρικές συνδέσεις της συλλογικής Δυτικής μνήμης.
-
“Φάουστ 1 Του Γκαίτε προσαρμοσμένο και σκηνοθετημένο για τον 21ο αιώνα”, Αμερικανο-γερμανική παραγωγή Πανεπιστήμιο Newark Delaware, 2014 σκηνοθεσία Heinz-Uwe Haus
Παρακολουθώντας το ΦΑΟΥΣΤ 1 του Γκαίτε, πρωτοεκτελεσμένο το 1809 στην Braunschweig (Γερμανία), σε μία Αμερικανό-Γερμανική σκηνή το 2014 στον Newark (Νιούαρκ) (Delaware) (Ντέλαγουερ), ένιωσα μαζί, φωτισμένη και κατά έναν περίεργο τρόπο, πάρα πολύ άνετα. Continue Reading
