Εκπαιδευτικό δράμα και θέατρο, Θέατρο για την αλλαγή, Εφαρμοσμένο θέατρο, Κοινωνικό θέατρο, Θεατρικό παιχνίδι, είναι μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς και τις ιδιότητες που αποδίδονται στη Θεατρική Αγωγή και Παιδεία και γενικότερα στο Θέατρο στην Εκπαίδευση, που και αυτό με τη σειρά του δεν αποτελεί παρά μια επιμέρους κατηγορία της παρουσίας και ενεργού λειτουργίας του Πολιτισμού στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Continue Reading-
Η δια της τέχνης παίδευσις: Τέχνη και Πολιτισμός στο σχολείο
-
Θέατρο και Παιδεία. Παιδαγωγική αποστολή και καλλιτεχνική στόχευση στη σχολική θεατρική παράσταση
Από την ίδια τη στιγμή της εμφάνισής του, το θέατρο είναι έντονα φορτισμένο με μια ταυτόχρονα κοινωνική και πολιτιστική διάσταση, αφού ως σύνθετο αισθητικο-καλλιτεχνικό και κοινωνικο-ιδεολογικό γεγονός, αποτελεί περιέχον, αλλά και περιεχόμενο της κοινωνίας στην οποία αναφέρεται. Με αυτή τη σημασία κάνει την εμφάνισή του όπως το γνωρίζουμε στο δυτικό κόσμο, στην αρχαία Ελλάδα, με τη μορφή της τραγωδίας, όπως αυτή δια του Θέσπη μετεξελίχθηκε από το διονυσιακό διθύραμβο (Schechner, 1985, 117-150 · Ιακώβ, 1938, 15-40) και της κωμωδίας, όπως αυτή προήλθε από τα ευτράπελα δρώμενα των προϊστορικών κοινωνιών στην αττική κωμωδία (Παππάς 1994, 24-28, Κακούρη 1987).
Continue Reading -
Πέντε παραδείγματα διασκευών σαιξπηρικών έργων για παιδιά στην Ελλάδα
Η έννοια της διασκευής προσφέρεται για το θέατρο για παιδιά καθώς τα φέρνει σε επαφή με τα κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας με τρόπο προσιτό και ευχάριστο. Επιπρόσθετα, μέσω των διασκευών γνωρίζουν μία αισθητική διαφορετική από τη δική τους. Ταυτόχρονα με την καλλιτεχνική και ψυχαγωγική τους αξία, οι διασκευές κλασικών έργων μπορούν να αποτελέσουν πολύτιμα εκπαιδευτικά εργαλεία και να λειτουργήσουν ενισχυτικά είτε στο πλαίσιο του σχολείου, είτε σε εργαστήρια έξω από αυτό. Continue Reading
-
To αύριο που είναι σήμερα
Όταν ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με ένα σημαντικό γεγονός (π.χ. μια σπουδαία ανακάλυψη, μια επαναστατική εφεύρεση, ένα πόλεμο, μια βιβλική καταστροφή κ.λπ) έχει την τάση να το συνδυάζει και με κάποιο “τέλος” και με κάποια “αφετηρία”. Για παράδειγμα, όταν το 1826 ο ερευνητής Νικηφόρος Νιέπς (Nicéphore Niépce), με τη βοήθεια του αδελφού του, Κλαύδιου, κατάφεραν να αποτυπώσουν απευθείας σε “θετικό” την πρώτη φωτογραφία της ιστορίας, χάρη στην χρήση ενός παραγώγου του πετρελαίου, καλλιτέχνες και σχολιαστές του πολιτισμού θορυβημένοι μίλησαν για τον επερχόμενο θάνατο της ζωγραφικής, το τέλος του θεάτρου και το τέλος της αποστολής όλων εκείνων των «ευλογημένων» καλλιτεχνών (ζωγράφων, ποιητών, πεζογράφων, δραματικών συγγραφέων, γλυπτών κ.λπ) που ο Θεός προίκισε με το χάρισμα να μπορούν να «αντιγράψουν» τη μοναδικότητα της Φύσης του και όσων την κατοικούν. Τώρα, με τη φωτογραφική μηχανή αρκεί ένα ανεπαίσθητο “κλικ”, και όλη η θεϊκή Φύση καταγράφεται, χωρίς κατ’ ανάγκη να συνοδεύεται είτε από έμπνευση είτε από ευλογία. Continue Reading
-
Θεατρικές Τεχνικές στην Εκπαιδευτική Διαδικασία με την αξιοποίηση των Ψηφιακών Μέσων. Το παράδειγμα της Ψηφιακής Αφήγησης
Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται μια τάση της εκπαιδευτικής πραγματικότητας για υιοθέτηση ολιστικών διδακτικών προσεγγίσεων που αφορούν όλο το φάσμα της ανάπτυξης και των ενδιαφερόντων των μαθητών. Το γεγονός αυτό καθιστά το θέατρο και τον πολυδιάστατο χαρακτήρα του ένα εξαιρετικό αντικείμενο διδασκαλίας, τόσο ως αυτόνομο διδακτικό αντικείμενο, όσο και ως μέσο για τη διδασκαλία λοιπών διδακτικών αντικειμένων (Γραμματάς, 1999, σ. 268), καθώς μέσω της βιωματικότητας και της συμμετοχικότητας ευνοείται τη μαθητοκεντρική διδασκαλία, καθώς οι ιδιαίτερες ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των παιδιών έρχονται στο επίκεντρο. Οι σημερινοί μαθητές, ωστόσο, φαίνεται να μην αντιστοιχούν στο δυναμικό το οποίο το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχε σχεδιαστεί για να διδάξει. Η ταχεία διάδοση των νέων τεχνολογιών και η επικράτηση των ψηφιακών μέσων στην καθημερινότητά μας έχουν δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα, η οποία μεταβάλλεται διαρκώς φέρνοντας στο προσκήνιο νέες ανάγκες, στις οποίες η Εκπαίδευση επιδιώκει να ανταποκριθεί. Continue Reading
-
Το θέατρο και ο νέος θεατής μετά τον μοντερνισμό
Ο μεταμοντερνισμός είναι νεκρός; Κι αν ναι, υπάρχει αντικαταστάτης; Η βασική θέση του άρθρου λέει πως κανένας «-ισμός» δεν πεθαίνει, υπό την έννοια της ολοκληρωτικής εξαφάνισης. Απλώς κάποιος άλλος συνεχίζει αντλώντας από τις κατακτήσεις του προηγούμενου. Στην περίπτωσή μας, η ηγεμονία της ιντερνετικής κουλτούρας της παγκοσμιοποίησης έχει επιβάλει ένα συγκεκριμένο τύπο γνώσης, εξουσίας και δημοκρατίας που σταδιακά (και μοιραία), αλλάζει όχι μόνο τον τρόπο που γράφει κανείς για το θέατρο ή «πουλά» το θέατρο, αλλά και τον τρόπο που κοιτά κάποιος το θέατρο και συμμετέχει. Το θέατρο, για να επιβιώσει, υιοθετεί ολοένα και πιο συχνά τακτικές και θέσεις που αντανακλούν τη φόρμα και το περιεχόμενο των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Για την τεκμηρίωση της παραπάνω θέσης, το άρθρο αντλεί τα παραδείγματά του από το εμπορικό θέατρο (όπως αυτό εκπροσωπείται από το West End και το Broadway) αλλά και από το εναλλακτικό (θέατρο της επινόησης, θέατρο-ντοκουμέντο, διαδραστικό θέατρο κ.λπ.) Continue Reading
