Theodore Grammatas

Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται μια τάση της εκπαιδευτικής πραγματικότητας για υιοθέτηση ολιστικών διδακτικών προσεγγίσεων που αφορούν όλο το φάσμα της ανάπτυξης και των ενδιαφερόντων των μαθητών. Το γεγονός αυτό καθιστά το θέατρο και τον πολυδιάστατο χαρακτήρα του ένα εξαιρετικό αντικείμενο διδασκαλίας, τόσο ως αυτόνομο διδακτικό αντικείμενο, όσο και ως μέσο για τη διδασκαλία λοιπών διδακτικών αντικειμένων (Γραμματάς, 1999, σ. 268), καθώς μέσω της βιωματικότητας και της συμμετοχικότητας ευνοείται τη μαθητοκεντρική διδασκαλία, καθώς οι ιδιαίτερες ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των παιδιών έρχονται στο επίκεντρο. Οι σημερινοί μαθητές, ωστόσο, φαίνεται να μην αντιστοιχούν στο δυναμικό το οποίο το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχε σχεδιαστεί για να διδάξει. Η ταχεία διάδοση των νέων τεχνολογιών και η επικράτηση των ψηφιακών μέσων στην καθημερινότητά μας έχουν δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα, η οποία μεταβάλλεται διαρκώς φέρνοντας στο προσκήνιο νέες ανάγκες, στις οποίες η Εκπαίδευση επιδιώκει να ανταποκριθεί. Continue Reading