Το Θέατρο αξιώνεται στη συνείδησή μας, όταν μας καλεί να γίνουμε μάρτυρες της ανακάλυψης στιγμών καθαρής ανθρωπιάς, μέσα από ένα ζωντανό γεγονός που συμβαίνει εδώ και τώρα.
Continue Reading
Θεωρία Θεάτρου
Category
-
Το σώμα του λόγου – Ο λόγος του σώματος στο σύγχρονο θέατρο
-
Δυναμική της ομάδας: Οι θεατές ως ομάδα-Η έννοια της επικοινωνίας
Όταν μερικοί άνθρωποι βρεθούν μαζί κάποιο διάστημα για οποιοδήποτε λόγο, για να διασκεδάσουν, να εργαστούν, να πολεμήσουν, να αλλάξουν τον κόσμο ή να διαπράξουν εγκληματικές πράξεις, ως θεραπευόμενοι, ως εκδρομείς, ως μέλη μιας οικογένειας, ως φυλακισμένοι, ως πιστοί ή ως εκπαιδευόμενοι, δημιουργούνται συναισθήματα που τους διαπερνούν και τους δονούν, επιθυμίες και φόβοι, σενάρια και φαντασιώσεις, άγχη που τους κινητοποιούν ή τους ακινητοποιούν και, βέβαια, μια ιδιαίτερη αίσθηση, που τη μοιράζονται όλοι, ότι αποτελούν μαζί μια ενότητα. Continue Reading
-
«Ο κόσμος ως βούληση και ως παράσταση» Διαδικασία μεταγγραφής του θεατρικού λόγου
Η επιλογή του τίτλου της μελέτης μας από το ομώνυμο έργο του Σοπεγχάουερ στην πρώτη έκδοση του 1819 ή την τρίτη του 1851 δεν είναι συμπτωματική. Ξεκινώντας από φιλοσοφικές επισημάνσεις του τύπου νόηση του κόσμου από τη συνείδηση, μορφές εποπτείας (χώρος/χρόνος) κατά την καντιανή έννοια και τα γενικότερα γνωσιοθεωρητικά και γνωσιολογικά προβλήματα που απασχολούν τους ειδικούς του κλάδου, ερχόμαστε να εντοπίσουμε τις βασικές επισημάνσεις του γερμανού φιλοσόφου στο νεοδημιουργημένο επιστημονικό κλάδο της θεωρίας του θεάτρου, δηλ. τη θεατρολογία. Κατά τον Σοπεγχάουερ λοιπόν ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε, συμπεριλαμβανομένου και του σώματός μας, δεν είναι παρά μια δική μας αναπαράσταση και, μ’ αυτή τη σημασία, υπόκειται στις μορφές του χώρου, του χρόνου και της αιτιότητας, που δεν υφίστανται παρά μέσα στο πνεύμα μας. Αλλά καθ’ εαυτόν, ο κόσμος είναι θέληση, όπως μας το αποκαλύπτει η άμεση εμπειρία του σώματος μας, ενώ η αντικειμενικοποίηση αυτής της θέλησης μέσα στον κόσμο της αναπαράστασης, δεν δημιουργεί παρά τον πόνο (Schopenhauer: 1984, IX).
-
Ο ρόλος των μορφών θεατρικής έκφρασης στη συλλογική δράση και ανάπτυξη των οργανισμών
Εισαγωγή
Ο Ξενοφών[1] από το 350 π.Χ. στα έργα του αναφέρεται στον καλό γεωργό που, για να κάνει τους εργάτες του πρόθυμους και υπάκουους, πρέπει να υποδυθεί ρόλο του καλού στρατηγού και να ακολουθήσει το παράδειγμά του (Κονταράτος, 1996). Ο Taylor[2] στις αρχές του 20ου αιώνα κάνει αναφορές στρατηγικού, επιθετικού – αμυντικού και επικοινωνιακού χαρακτήρα από τα στελέχη των οργανισμών. Ο PeterDrucker, στα μέσα της δεκαετίας του ’50, στο έργο του «Πρακτική της διαχείρισης» περιγράφει το ρόλο του Διευθυντή του ανθρώπινου δυναμικού ως «εν μέρει εργασία ενός υπαλλήλου, εν μέρει εργασία οικοκυράς και εν γένει εργασία κοινωνικού λειτουργού». Υποστηρίζει, δηλαδή, ότι στις οργανώσεις οι πολιτικές διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού έχουν σχέση με τα προβλήματα και τους πονοκεφάλους που απειλούν τη λειτουργία μιας οργάνωσης και ο Διευθυντής προσωπικού, για να είναι αποτελεσματικός πρέπει να υποδυθεί ρόλους συχνά συγκρουόμενους, αλλά αναγκαίους. Επίσης, ο ίδιος μεταφορικά περιγράφει το διοικητή προσωπικού και σε ρόλο «πυροσβέστη», εξαιτίας της θέσης που κατέχει στην οργανωσιακή ζωή και της υποχρέωσής του να χειριστεί τις συνδικαλιστικές ομάδες και να διεξάγει τις καθημερινές και χρονικά προσδιορισμένες διαπραγματεύσεις. Αναδεικνύει, δηλαδή, την ανάγκη απόκτησης πρόσθετων δεξιοτήτων και την υπόδυση ενός συνδυαστικού ρόλου διαπραγματευτή με δυναμικές και εποικοδομητικές παρά αμυντικές – παθητικές ικανότητες (Drucker, 1955).
-
Οι σκηνικές οδηγίες του δραματικού κειμένου και η ανάπτυξη του μουσικού σημείου
Για τη διασάφηση του όρου σκηνικές οδηγίες πρέπει να εντάξουμε στη συλλογιστική μας τον όρο «διδασκαλίες» που στην ουσία, ως υποδείξεις του συγγραφέα του δραματικού κειμένου, αφορούν έμμεσες οδηγίες που αποτυπώνονται στο κυρίως κείμενο (main text) ή άμεσες στο δευτερεύον κείμενο (side text) του θεατρικού έργου το οποίο δύναται να παρασταθεί. Continue Reading
-
Δυναμική της ομάδας: Οι θεατές ως ομάδα- Η έννοια της επικοινωνίας
«Όταν μερικοί άνθρωποι βρεθούν μαζί κάποιο διάστημα για οποιοδήποτε λόγο, για να διασκεδάσουν, να εργαστούν, να πολεμήσουν, να αλλάξουν τον κόσμο ή να διαπράξουν εγκληματικές πράξεις, ως θεραπευόμενοι, ως εκδρομείς, ως μέλη μιας οικογένειας, ως φυλακισμένοι, ως πιστοί ή ως εκπαιδευόμενοι, δημιουργούνται συναισθήματα που τους διαπερνούν και τους δονούν, επιθυμίες και φόβοι, σενάρια και φαντασιώσεις, άγχη που τους κινητοποιούν ή τους ακινητοποιούν και, βέβαια, μια ιδιαίτερη αίσθηση, που τη μοιράζονται όλοι, ότι αποτελούν μαζί μια ενότητα. Μια ενότητα που τους κάνει στα μάτια τους να ξεχωρίζουν από τους άλλους, από όλους εκείνους που είναι εκτός».1 Continue Reading
